De belangrijkste drijfveer voor het aanpakken van excessieve bonussen was het wegnemen van een perverse prikkel.
Minister Jeroen Dijsselbloem blijft achter zijn bonuswetgeving staan, ondanks het feit dat (staatsbank!) ABN Amro onlangs het wettelijk vastgestelde bonusplafond omzeilde door de vaste beloning van de honderd hoogste topmanagers met twintig procent te verhogen.
Hoewel Dijsselbloem natuurlijk gelijk heeft dat zijn bonusplafond risicovol kortetermijndenken wel degelijk zal inperken, illustreert deze episode tegelijkertijd de volstrekte machteloosheid van de samenleving ten opzichte van de bankensector.
In de bankenwereld wordt de onaantastbaarheid van de publieke sector (banken mogen immers niet failliet) vermengd met het gebrek aan controleerbaarheid van de private sector.
Dat betekent niet alleen dat onverantwoorde risico’s kunnen worden genomen, maar daarnaast dat naar hartenlust kan worden gegraaid – ook als dat enkel in het belang van de werknemer is en niet in dat van het bedrijf.
Want zowel de tucht van de markt als de noodzaak tot publieke verantwoording ontbreekt.
En dan kan ‘de markt’ wel bepalen dat een bedrijf eigenlijk op de fles moet, dan kan de Tweede Kamer wel wat besluiten of de publieke opinie wat vinden; uitmaken doet dat toch niks.
Kortom: alles en iedereen staat machteloos. En dat betekent dat we gewoon kunnen gaan zitten wachten op een volgende ronde in de categorie ‘private winsten, publieke verliezen’.
En als in de tussentijd niks is veranderd, verwijten we degenen die straks voor deze publieke verliezen het hardst moeten bloeden de grootste morele zwakheid. Want alleen werkschuwe losers doen een beroep op een uitkering, nietwaar?
Gaat lekker zo.
Lees meer berichten op Sargasso.